سازهای نواحی ایران شامل دو بخش می باشد:

• بخش اول سازهای نواحی استان کرمان است که شامل جوغ، چوغرو، جاریگ، درک، انواع مختلف دایره و دف، انواع دهل و جره، انواع نقاره، تمبک محلی، کوزک، سنج انگشتی، کرپ، کرنا، انواع مختلف سورنا، سفید مهره، انواع نی محلی، نی لبک، فلوت محلی، نی جفتو، فیقو، سوتک، شاخ نفیر، بلبون، چنگ، چنگ قوطی و یروتی است.

• بخش دوم نیز شامل گزیده‌ای از سازهای نواحی سایر استان های کشور است که اکثراً دارای قدمت قابل توجهی هستند؛ به طوری که حتی تعدادی از آنها جزء سازهای منسوخ شده به حساب می‌آیند.

علاوه بر این تقسیم بندی هر یک از این بخش‌ها از نظر سازشناسی در دسته‌های سازهای زهی زخمه‌ای و کمانی، سازهای بادی زبانه‌دار و بی زبانه و سازهای کوبه‌ای خودصدا و پوست‌صدا مرتب شده‌اند.

انواع سازهای ایرانی و ساختمان آن ها:

 از حیث جنس سه نوعند: - فلزی - سفالی - چوبی و از لحاظ نوع وشکل تولیدصوت به سه گروه تقسيم می‌شوند: 1-سازهای زهی مانند : تار، دوتار، سه تار، عود، تنبور، بربط، چگور، رباب، قانون (زخمه‌ای)، کمانچه، سرود (آرشه‌ای)، سنتور(زهی – کوبشی) 2- سازهای بادی : فلوت، نی، قره نی، نی انبان، کرنا، با لابان، وزله، سرنا، نفیر، دونیه، شمشال 3- سازهای ضربی : دایره، دهل، تنبک، نقاره، سنج، طاس ، دف طبقه بندی شده‌اند . صدای حاصل از یک ساز به جنس و شکل ساختمان آن و طبعا" به ساخت صحیح و دقیق آن بستگی دارد .

سازهای فلزی که معمولا" از جنس برنج یا مس هستند، به طریق "ریخته گری یا چکش کاری" ساخته می‌شوند . سازهای سفالی، همانطور که از نام آن پیداست از جنس سفال ( گل رس پخته شده ) می‌باشد . برخی تنبک‌ها و سازهای بومی مانند طاس‌های پوستی و فاقد پوست از سفال – دستی یا با چرخ ساخته می‌شوند .

سازهای چوبی به طریق "تراش و برش" ساخته می‌شوند . این گروه از سازها بیشترین و متنوع ترین سازها را درخود جای می‌دهد و آنجا که سخن از نواختن یا ساختن سازهای ایرانی است بیشتر این سازها در ذهن تداعی می‌گردد . اکثریت سازهای زهی و برخی سازهای ضربه‌ای به این روش ساخته می‌شوند

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: